کوچولوترین

سلام عزیزم..  نمیدونی چه حس خوبی دارم وقتی بهت نگاه میکنم یا حتی بهت فکر میکنم...  اونقدر سرمو شلوغ کردی که حتی نمیتونم به وبلاگت سر بزنم... تو به اندازه دنیا بهم زندگی دادی..  بهم امید دادی... وقتی اومدی همه فکرمو گرفتی اونقدر مشغولم کردی که فراموش کردم به غصه های گذشته فکر کنم... البته هیچوقت داداش عزیزتون یادم نمیره وهمیشه بیادشم ولی اینو بدون بعد از اون نا امیدی تو تنها امید زندگیمی.. تو وداداش احمدرضا دست به دست هم خونمونو شاد وقشنگ کردین وهمیشه ازتون ممنونم... من یه لحظه بدون شمارو نمیتونم حتی تصور کنم... با اون قلبای پاکتون برای مامان هم دعا کنین... خیلی دوستتون دارم پسرای گلم...   ...

سلام عزیزم..  درست روزی که حسابی خسته شده بودم کلافه بودم واز ناراحتی میخواستم داد بزنم،همون روزی که انگار همه ی بدنم دست به دست هم داده بودن تا من توانایی تکون خوردنم نداشته باشم، خداروشکر همون روز دکتر اومد وتورو مرخص کرد وتو اومدی به آغوش گرم خانواده خانواده ای که مدتهاست چشم براه اومدن تو بودن. نمیدونم چرا این روزها با نگاه کردن به تو اینقد دلم میگیره عزیزم نه اینکه تو رو دوست نداشته باشم ولی سختی از دست دادن داداش که دور از جون هم سن تو بود انگار جلوی چشمام میاد وخیلی حالم بد میشه.. عزیزم امیدوارم تو همیشه بمونی کنارم وبا تو واحمدرضا جان نبودن محمد ابراهیم عزیزمون رو کمتر بیاد بیارم... خدا همه بچه ها رو برا پدر مادرا حفظ ...